کابوس دایی و عادل و خشم سایبری ها
فیفا1: باز راه افتاده اند و لشکر مجازی شان را به خط کرده اند و هشتگ عادل فردوسی پور می زنند.
چرا می زنند؟ بهانه های شان را که بشنوی ماجرا خنده دار تر می شود. بطورمثال این که چرا عادل گفته: «این برد زیبا و رویایی برابر ژاپن فقط یک بازی است و مشکلات مردم همچنان سر جایش است.» می گویند میزانسنش میزانسن باخت بوده. چه مدلول دارد، خودش و علی دایی در برنامه ای بنشینند که برای تحلیل تیم ملی است ؟
اصلا چه کسی بهتر و باارزش تر از این دو؟ مگر محبوب تر از این دو در کشورمان داریم؟ نه در فوتبال که اصلا بگو سرمایه اجتماعی. این بی هنری شماست که نمی توانید این ها را پای تلویزیون تا بیاورید تا شاید باردیگر رونقی به کسب و کارتان بیفتد که مجبور نباشید برای برنامه هایی با میزان مخاطبی که قبل تر ها میزان مخاطب پخش برفک از رسانه ملی بود سالی ۲۴ هزار میلیارد تومان بودجه مستقیم و احتمالاً همین حوالی درآمد از برنامه های مشارکتی و اسپانسرینگ را دود کنید و فقط نارضایتی عمومی تولید کنید.
اگر میزانسن فردوسی پور میزانسن باخت است، میزانسن برنامه جواد خیابانی و خداداد عزیزی و دعواهای بی مزه و طعنه های گاه و بیگاه شان به تیم ملی، میزانسن برد است؟
چه بد که فیروز کریمی گزارش محمدرضا احمدی را سوژه کرده. آنگه محمدرضا در حین بازی می گوید حتما می بازیم، قسمتی از میزانسن برد است؟
نه دوستان مشکل شما با دم زدن عادل از مشکلات و رنج های مردم است. همان که از دل حرف های رامین رضاییان بیرون آمد و بر زبانش حاری شد. چرا دلار گران می شود. اصلا بگذارید به سبک رائفی پور بپرسیمش: دلار چند؟ دلار چند؟ فقط بگویید دلار چند؟
اما اینکه نگرفت سراغ چه رفتند؟ آنها که لام تا کام درباره ی این میهمان زن آمریکایی که در تهران بود و شرم اجازه نمی دهد حتی شغلش را بر زبان آورد، سخن نمی گویند یکباره نگران لمس سر دخترک ده یازده ساله علی دایی شده اند و شعار واسلاما سر داده اند.
همان هایی که همین چند روز قبل برای انتقادات پرویز شیخ طادی کارگردان ارزشی در نقد بحران سازی اجتماعی با حجاب کف و سوت و جیغ و هورا می کشیدند، چطور یکباره اینچنین برآشفته شده اند؟
توییت های شان و طومارهای شان چطور سر برآورده و دنبال حذف مجدد فردوسی پور حتی از پلت فرم نمایش خانگی هستند؟
خیلی قصه تکراری و عجیبی نیست! قصه قصه دیده شدن است. عادل فردوسی پور و علی دایی کنار هم دیده شده اند. این را موج راه افتاده از رسانه های اجتماعی نشان میدهد. حالا همه می دانند علی دایی گفته یک سال و نیم است که اجازه مصاحبه نداشته، ممنوع المعامله اش کرده بودند و سالهای بیشتری است که به بهانه های دیگر نگذاشتند در فوتبال باشد. برای آنجا که گفته هر چه هم فشار بیاورید، عشقم به کشورم را نمی توانید از من بگیرید. این که علی دایی اهل رفتن نیست. همین جاست که کشورش را بسازد و کنار مردمش باشد. مثل عادل، مثل شروین، مثل ترانه، مثل آقا رسول و مثل تک تک ستاره هایی که ایستادند و می خواهند کنار مردم شان باشند.
نه آن دست کشیده شده به سر نورا فقط بهانه است، درد این ها دیده شدن است، درد محبوبیت.
همین هایی که اینچنین بر آشفته اند همین روزها فیلمی در جشنواره دارند به نام قلب رقه که باید حماسه ای باشد از قهرمانی های شهدای مقاومت اما در عمل عاشقانه ضعیفی است موجب تاسف.
نه برادران شما که کعبه آمال تان می شود رمبو سازی و آوردن آن خانم اسمش را نبر، دغدغه تان برخورد چند صدم ثانیه ای دست عادل با دختر علی دایی نیست، شما را هراس این دیده شدن گرفته.
من البته برنامه فردوسی پور با اجرای پژمان جمشیدی را اصلا یک برنامه ترکیبی قوی و با محتوای فاخر نمی دانم اما آن چه شما را برآشفته، همین اقبال عمومی است. شما از عادل فردوسی پور تنها هم می ترسید چه برسد به ترکیب عادل فردوسی پور با علی دایی…
258 41
این مطلب را می پسندید؟
(1)
(0)
تازه ترین مطالب مرتبط
نظرات بینندگان در مورد این مطلب