حماسه سازان هشتم آذر، امروز کجا هستند؟
به گزارش فیفا1، ۲۷ سال از شبی گذشته که قلب میلیونها ایرانی با ۱۱ بازیکن در سیدنی می تپید. اما سرنوشت آنها چه شد؟ دروازه بانی که رؤیاهای یک ملت را حفظ کرد و مدافعانی که دیوارهای زمین بودند، حالا کجا هستند؟
خبرگزاری مهر، گروه مجله - فاطمه برزویی: در فوتبال، گاهی یک شب می تواند به اندازه یک تاریخ حرف برای گفتن داشته باشد. هشتم آذر ۱۳۷۶، تیم ملی ایران در ورزشگاه «کریکت سیدنی»، در مقابل ۹۰ هزار تماشاگر استرالیایی قرار گرفت؛ شبی که نفس های یک ملت را در سینه حبس کرد و در نهایت به یکی از یادماندنی ترین شب تاریخ فوتبال ایران تبدیل شد.
ماجرا از مقدماتی جام جهانی ۱۹۹۸ فرانسه شروع شد. تیم ملی ایران بعد از عبور از مرحله گروهی، در دور نهایی مقابل تیم هایی چون ژاپن و کره جنوبی شکست خورد و مجبور شد برای رسیدن به جام جهانی از پلی آف (مسابقاتی است که پس از پایان فصل عادی لیگ برگزار می گردد تا قهرمان یا برترین تیم مشخص شود) عبور کند. استرالیا آخرین مانع بود. در بازی رفت در تهران، ایران و استرالیا به تساوی ۱-۱ رسیدند. نتیجه ای که شانس استرالیا را برای بازی برگشت در سیدنی بیشتر می کرد. رسانه ها، کارشناسان و حتی خیلی از هواداران، صعود استرالیا را قطعی می دانستند.
روز بازی رسید. هوای سیدنی گرم بود و استادیوم کریکت مملو از هواداران استرالیایی. فشار روانی روی تیم ایران به اوج رسیده بود. ترکیب ایران با حضور احمدرضا عابدزاده در دروازه، محمد خاکپور و افشین پیروانی در قلب دفاع، و ستاره هایی چون کریم باقری، علی دایی و خداداد عزیزی در خطوط میانی و حمله، آماده این نبرد سرنوشت ساز بود. استرالیا بازی را با تمام توان شروع کرد. آنها می دانستند که باید از همان اول کار را تمام کنند. حملات پی درپی استرالیایی ها در نهایت در دقیقه ۳۲ نتیجه داد. «هری کیول»، ستاره جوان استرالیا، با یک شوت نخستین گل را زد. ایران که برای دفاع آمده بود، بشدت تحت فشار قرار گرفت.
آغاز معجزه
با شروع نیمه دوم، در دقیقه ۴۸ گل دوم استرالیا را «اورلیک» وارد دروازه کرد. نتیجه ۲-۰ به نفع استرالیا و همین برای صعود آنها به جام جهانی کافی بود. تماشاگران استرالیایی جشن را شروع کرده بودند، اما ایران هنوز کارش تمام نشده بود. دقیقه ۷۶ بود که ایران به بازی برگشت. «کریم باقری» با یک شوت تماشایی از درون محوطه جریمه، توپ را به تور دروازه استرالیا دوخت. نتیجه ۲-۱ شد و امیدها زنده شد. دقیقه ۷۹، تنها سه دقیقه بعد، «خداداد عزیزی» با یک فرار استثنایی، از بین مدافعان استرالیا عبور کرد و با ضربه ای دقیق توپ را وارد دروازه کرد. نتیجه ۲-۲ شد.
در ده دقیقه پایانی، استرالیا تمام تلاشش را برای زدن گل سوم به کار گرفت. توپ هایی به تیر دروازه برخورد کرد و چندین بار دفاع ایران تحت فشار قرار گرفت. اما عابدزاده، کاپیتان تیم، دروازه را بسته نگه داشت. در دقیقه ۹۰، سوت پایان بازی به صدا درآمد و ایران با قانون گل زده در خانه حریف، به جام جهانی بعد از ۲۰ سال صعود کرد. در ایران، خیابان ها تا بامداد غرق در شادی بود. مردم جشن گرفتند، شیرینی پخش کردند و صدای بوق ماشین ها به گوش می رسید. در ورزشگاه سیدنی، بازیکنان ایرانی اشک شوق می ریختند. آنها نه تنها به جام جهانی صعود کرده بودند، بلکه قلب یک ملت را فتح کرده بودند. این فقط یک صعود نبود؛ یک معجزه بود، یک خاطره برای ابد.
۲۷ سال از شبی می گذرد که قلب میلیونها ایرانی با یازده مرد در میدان سیدنی هم صدا می تپید. اما امروز، سرنوشت آن یازده قهرمان چه شده است؟ زندگی شان چگونه تغییر کرد؟ آن شب، دروازه بانی ایستاده بود که نه تنها توپ، بلکه رؤیای یک ملت را در دستانش نگه داشت. در خط دفاع، مردانی حضور داشتند که در مقابل حریفان ایستادند.
۱۱ ستاره تاریخ ساز
وقتی به سرنوشت یازده قهرمان آن میدان نگاه می نماییم، مسیرهای متفاوت اما الهام بخشی می بینیم. «احمدرضا عابدزاده»، همان کسی که دروازه ایران را حفظ کرد و یکی از نمادهای اصلی صعود به جام جهانی ۱۹۹۸ شد. او بعد از بازنشستگی از فوتبال، همچنان به فعالیت در این حوزه ادامه داد. مربیگری دروازه بانان، مدیریت در باشگاه ها، و حضور در برنامه های ورزشی، از او چهره ای ماندگار ساخت. امروز عابدزاده را میتوان در جمع خانواده یا در حاشیه مستطیل سبز یافت. دستان او دیگر توپ نمی گیرند، اما قلب مردم هنوز او را به یاد دارد و چند سال قبل در نظرسنجی پیامکی برنامه «۹۰» با شرکت یک میلیون و ۸۰۲ هزار نفر با ۵۹ درصد آرا عنوان برترین دروازه بان بعد از انقلاب را به دست آورد.
«افشین پیروانی» و «محمد خاکپور»، مدافعانی که دیوار دفاعی ایران را مستحکم کرده بودند، بعد از دوران بازیکنی به مربیگری و مدیریت روی آوردند. پیروانی در پرسپولیس و تیم ملی نقش های کلیدی ایفا کرد و خاکپور هم هدایت تیم ملی امید را بر عهده داشت و امروز در پروژه های مدیریتی و مشاوره ورزشی فعال است.
در کنار آنها، «مهدی پاشازاده»، مدافع بلندقد، راهی مربیگری شد و در تیم های مختلف فعالیت کرد و کارنامه طولانی در این حوزه برای خود به وجود آورد. تیم هایی مانند شهرداری تبریز، آلومینیوم اراک، ماشین سازی و… «نعیم سعداوی»، دیگر مدافع تیم، در باشگاه فولاد خوزستان و نفت آبادان به مربیگری پرداخت و تلاشش را صرف آموزش فوتبال جوانان کرد هرچند که کمتر دیده شد. «حمید استیلی»، هافبک ایران، که در میانه میدان نقش کلیدی داشت، بعد از بازنشستگی به مربیگری و مدیریت در فوتبال پرداخت. او هدایت تیم ملی امید و پرسپولیس را تجربه نمود و همچنان در فوتبال ایران حضوری فعال دارد.
«کریم باقری»، یکی دیگر از هافبک ها به قول خودش از فوتبال فاصله گرفته و مشغول کارهای دیگر و رسیدگی به امور شخصی است. کارهایی که به فوتبال مربوط نمی گردد. «مهدی مهدوی کیا»، ستاره سرعتی آن شب، بعد از دوران بازیکنی به مربیگری پرداخت و امروز سرمربی فوتبال باشگاه الجزیره الحمراء در لیگ دسته دوم امارات است. «رضا شاهرودی» نیز، دیگر هافبک تیم، به مربیگری در تیم های پایه مانند کوثر لرستان و استیل آذین روی آورد و در توسعه فوتبال جوانان تلاش می کند.
اما در خط حمله، داستان های ویژه ای رقم خورد. «خداداد عزیزی»، ستاره ای که با فرارش گل دوم ایران را ساخت، بعد از بازنشستگی به مربیگری و کارشناسی فوتبال پرداخت و در برنامه های تلویزیونی هم حضوری پررنگ دارد. «علی دایی»، آقای گل سابق جهان، با پاس گلی که داد، نقش ویژه ای در صعود داشت و بعد از دوران بازیگری به مربیگری و تجارت پرداخت.
آن شب فقط یک مسابقه فوتبال نبود؛ لحظه ای بود که تلاش و اراده نتیجه داد. آن یازده نفر، هر کدام امروز زندگی خویش را دارند، اما کاری که در هشتم آذر انجام دادند، همچنان در یادها مانده است. آنها ثابت کردند که فوتبال غیر قابل پیشبینی است و می شود در سخت ترین و بدترین شرایط هم نتیجه را عوض کرد.
منبع: fifa1.ir
این مطلب را می پسندید؟
(1)
(0)
تازه ترین مطالب مرتبط
نظرات بینندگان در مورد این مطلب